Ironicznie

Król odszedł, przez morze internetu przeszła fala artykułów, fotorelacji, żałobnych wpisów, kondolencji.
Kilkaset tysięcy oddanych fanów przypomniała sobie piosenki swego Mistrza hurtowo ściągając je ze wszystkich możliwych źródeł. Wszak nasza miłość do Jacksona musi ustąpić miłości do Open Sourcowych poglądów wolnej myśli twórczej i informacji czy czegoś takiego, dokładnie nie wiemy przeca. Powstawiali my sobie na wszystkich portalach zdjęcia na Michela na szybko przerobione w czerń i biel, dopisali my do nich banalny cytat o przemijalności istnienia, kruchości istoty ludzkiej czasem dorzucili my coś o samym sztywniejącym denacie. Poustawiali my opisy na pocztach, komunikatorach żeby powiadomić wszystkich o wielkim smutku naszym. No Chcieli my dobrze.

Po drugiej stronie ustawiła się grupka wiecznych oportunistów rzucąjacych hasła o umierających dzieciach na czarnym ladzie. Pisali swe wywody pocąc się w swoje chińskie teszerty, szyte raczkami malutkich skośnookich istotek, sluchając muzyki rownież zerzniętej z sieci.
Pytali w swym intelektualnym rozwolnieniu dlaczego śmierć jednostki jest ważniejsze niż śmierć setek dzieci z gorącej afryki. W swym wspaniałomyślnym podejściu do świata zapomnieli o prawami jakim się on rządzi. Zresztą coś pisać musieli żeby za wszelka cenę znaleźć się na przeciwnym biegunie.

Niewiele zabrakło a odchodzący król pobiłby swą pośmiertną popularnością polaka wielkiego, Karola co został papieżem. Go też Santo Subito, a co?
Pojawiły się nawet pierwsze słuchy, że Jackson nie molestował dzieci, o losie okrutny, możliwe że to nawet dzieci molestowały Jacksona. Za tydzień na kolejny rok zapomnimy o tym schorowanym białym murzynie.

Nienawidzimy wybitnych jednostek. Kochamy jak umierają, przez łzy żałobne trudno dostrzec wredny uśmiech, w kieszeniach głęboko wsadzone ręce, niecierpliwie przebierające palcami na samą myśl o kolejnym wielkim zgonie Nekrofilia medialna toż to twór pasożytniczy i pasożytować na zdrowym (w tym przypadku martwym) organizmie musi.